آن روز های کوتاه

ما هرگز با جهان مستقیم رودررو نمی شویم، همیشه آن را گزینشی و از ورای قاب می بینیم. جهان هر کس به قامت قاب اوست. قاب را که عوض کنی، جهان عوض می شود. اما قاب پنجره اتاق من دریچه من به جهان بیرون نیست. وقتی که از پنجره اتاق ام به پدیده های جهان و گذرشان نگاه می کنم، در واقع به تصاویر ذهنی خودم خیره می شوم- مثل وقتی که از پنجره اتوبوس بیرون را تماشا می کنی: چشمهای ات بر گذر شتابناک مناظر خیره است، اما نگاه ات خیال ها و خاطرات خودت را مرور می کند. برای همین است که سالها از یک خیابان می گذرم، اما درختهای آن را نمی شناسم. من جهان را نه در قاب پنجره اتاق ام که در آینه تصویرپردازی های یک رمان یا صورت سازی های یک تابلو نقاشی نگاه می کنم. جهان واقعی برای من دنیای بیرون قاب پنجره اتاق ام نیست- جهانی است که از قاب نگاه آن نقاش یا داستان سرا به تاریکخانه من می تراود. جهان را می بینم- بی آنکه نگاه اش کنم!

Top of Form

چهارشنبه 15 آبان 1392 - 10:31:46 PM